تنبک زارعی چهار مهر پوست شتر

تنبک از اصیل‌ترین سازهای کوبه‌ای در موسیقی سنتی ایران به‌حساب می‌آید. تنبک جز سازهای کوبه‌ای پوستی است، به این معنا که بر روی دهانه این ساز پوست کشیده شده است و نوازنده بر روی آن ضربه می‌زند. این ساز خوش‌صدا همراه همیشگی سازهای ایرانی در موسیقی سنتی بوده است. این ساز معمولاً در گروه نوازی‌ها حضور پررنگی داشته و در تک‌نوازی‌ها نیز استفاده شده است. نواختن تنبک تکنیک‌های فراوانی را در بر می‌گیرد که برای اجرای هرکدام از آنها به تمرین مداوم نیاز است. نواختن این ساز توسط انگشتان دو دست انجام می‌شود. معمولاً برای نواختن صداهای زیر بر روی لبه پوست و برای صدای بم بر روی قسمت میانی آن ضربه می‌زنند. به‌طورکلی تنبک دارای دو بخش اصلی بدنه و پوست است و خود بدنه به قسمت‌های مختلفی مانند دهانه بزرگ، تنه، پا، گلویی یا نفیر و دهانه کوچک تقسیم می‌شود.