عسل کوهی چهل گیاه موکریان پیرانشهر اصل

عسل کوهی را غالباً عسلی می‌دانند که در شرایط طبیعی و بدون دخالت انسان تولید شده باشد. این عسل را زنبور‌ها از شکوفه‌ی گل‌ها در ارتفاعات و دامنه‌های کوه جمع‌آوری می‌کنند. این گونه از عسل بدونِ نظارت و دخالتِ انسان تولید شده و عسلِ وحشی قلمداد می‌شود. کندو‌هایِ عسلِ وحشی، اغلب توسطِ افرادِ بومیِ یک منطقه صید و برداشت می‌شوند.

از سوی دیگر برخی زنبورداران نیز کندو‌های خود را به مناطق کوهستانی برده و برداشت عسل را در این نواحی انجام می‌دهند. به چنین عسل‌هایی که توسط زنبوردارانِ مناطق کوهستانی حاصل می‌شود، عسل کوهیِ کندو گفته می‌شود.

انواع عسل‌ کوهی

عسل کوهی را غالباً عسلی می‌دانند که در شرایط طبیعی و بدون دخالت انسان تولید شده باشد. این عسل را زنبور‌ها از شکوفه‌ی گل‌ها در ارتفاعات و دامنه‌های کوه جمع‌آوری می‌کنند. این گونه از عسل بدونِ نظارت و دخالتِ انسان تولید شده و عسلِ وحشی قلمداد می‌شود. کندو‌هایِ عسلِ وحشی، اغلب توسطِ افرادِ بومیِ یک منطقه صید و برداشت می‌شوند.

از سوی دیگر برخی زنبورداران نیز کندو‌های خود را به مناطق کوهستانی برده و برداشت عسل را در این نواحی انجام می‌دهند. به چنین عسل‌هایی که توسط زنبوردارانِ مناطق کوهستانی حاصل می‌شود، عسل کوهیِ کندو گفته می‌شود.

زنبور‌ها و کندو‌‌های عسل وحشی

زنبورهای مناطق کوهستانی بعضاً نسبت به زنبورهای مناطقِ کم‌ارتفاع، رفتار و فیزیولوژیِ متفاوتی دارند. زنبورهای کوهی رنگ تیره‌تری داشته و خوی تهاجمی‌شان کم‌تر است. این زنبورها در دمایِ هوایِ پایین‌ توانایی پرواز دارند؛ در واقع بدن‌ این زنبور‌ها برای زندگی در ارتفاعات انطباق یافته است.

زنبورهای وحشی کندو‌های خود را در میانِ تنه درختان و بر شاخه‌‌های مرتفع یا در شکافِ سنگ‌ها و کوه‌پاره‌ها بنا می‌کنند. این کار به‌هدفِ دور نگهداشتنِ مهاجمین و محافظت از کندو در برابر باد صورت می‌گیرد. علاوه بر این، شانه‌های عسل اغلب رو به غرب ساخته می‌شوند تا زنبور‌ها از نور و حرارتِ غروبِ خورشید بیشتر بهره ببرند.

به‌طور کلی، لانه‌ زنبور در نزدیکیِ منابع آب و غذا بنا می‌شود و به‌گونه‌ای که تواناییِ تحملِ وزنِ شانه‌ها و مقاومت در برابر آب‌و‌هوای نامناسب و حمله‌ی مهاجمان را داشته باشد.

صید یا برداشت عسل کوهی

به برداشتِ عسل از کلنی‌هایِ زنبورهایِ وحشی، شکار یا صید عسل گفته می‌شود. برخی از اولین شواهد در ارتباط با صیدِ عسل وحشی به نقاشی‌های سنگیِ ۸۰۰۰ سال پیش از میلاد باز می‌گردد. شکار عسل یک سنتِ اسرارآمیزِ باستانی‌ست که امروزه نیز به‌صورت آیینی در بخش‌هایی از رشته‌کوه هیمالیا و کشورهای نپال و هند انجام می‌گیرد.

عسل‌ وحشی در زمان‌هایی خاص از سال قابل برداشت است. برخی بر این باورند که برداشت عسل وحشی باید دو بار در سال و در پاییز و بهار انجام بگیرد.

کسانی که برداشتِ عسلِ وحشی را انجام می‌دهند باید مراقب بوده، و قبل و بعد از برداشت، تعداد کلنی‌های یک منطقه را کنترل کنند. در زمان برداشت هم نباید تمامیِ شانه عسل بریده ‌شود، بلکه تنها بخشِ دارایِ عسل از شانه جدا و مقداری عسل برای مصرفِ کندو باقی گذاشته شود. در بسیاری از موارد، صیادانی که تمامیِ عسلِ کندو‌ را بر می‌دارند باعث از بین رفتنِ کندو و پایین آمدنِ جمعیت زنبور در منطقه می‌شوند.

برای بازگشتنِ زنبورها به منطقه، بعضی قبایل در حاشیه هیمالیا، مناطقی را مقدس شمرده‌ و از صید در آن‌ها خودداری می‌کنند.

لانه‌های زنبور در مناطقِ کوهستانیِ هیمالیا در سراشیب‌های دور ‌از ‌دسترس قرار گرفته‌اند. افراد محلی در این مناطق به‌صورت گروهی و  با ابزارهایِ دست‌سازِ خود، یعنی چوب‌های بلند و نردبان‌هایی که از طناب می‌سازند، اقدام به صیدِ پرمخاطره‌ی عسلِ وحشی می‌کنند.

اگر فرد برداشت‌کننده تجربه‌ی کافی برای صید عسل را نداشته باشد، ممکن است برداشت با تخریب کندو همراه شود و به جمعیت زنبورهای یک منطقه آسیب وارد شود.