در کتب طب سنتی با نام‌های «حسن‌لبه»، «حصی لبان» و «حصی لبان جاوی» آمده‌است. نام لاتین آن در متون عربی و فارسی به شکل اَصطَرَک آمده است. به هندی لوبان می‌گویند. در بازار دارویی ایران به ماده‌ای که از این گیاه گرفته می‌شود «جوهر حسن‌لبه» گفته می‌شود. در بازار دارویی، حسن‌لبه صمغ رزینی یا نوعی بلسان با بویی شبیه وانیل است. به درختان مولد حسن لبه را به طور کلی به فرانسوی و انگلیسی Styrax می‌گویند.
درختان جنس حسن‌لبه درختانی هستند به بلندی متوسط، پوست تنه آنها خاکستری سفید، برگ‌ها بیضی ناصاف شبیه برگ به با دمبرگ کوتاه و به‌طور متناوب قرار گرفته‌اند. گل‌های آنها قله‌ای یا سنبله است.
اگر هر بار ۹ گرم از آن را میل کنید باعث ضدعفونی شدن لثه رفع بوی بد دهان می شود ، کمی قابض می باشد، بادشکن، محرک و مسکن است، برای معالجه بواسیر موثر می باشد، برای رفع ناراحتی های سینه، تسکین سرفه رطوبی و رفع درد و پیچش شکم مفید است.
خواص درمانی:
- محرک و مسکن دردهای عمومی
- ضدعفونی کننده و دفع کننه بوی بد دهان
- تقویت کننده لثه‌ها و تسکین دهنده سرفه‌های خشک
- مسکن سرفه‌های مقاوم و مفید برای ناراحتی‌های سینه
- بادشکن و ضد پیچش شکم
- برای روماتیسم، کمر درد، دردهای ناحیه قلب، درد بواسیر و ضعف پس از زایمان نیز مفید است.
- در استعمال خارجی برای درمان سوختگی‌ها، ضرب خوردگی‌ها، ناراحتی‌های پوستی و جراحت‌های سطحی از آن استفاده می‌شود.
حسن‌لبه در چین در موارد سوختگی، ضرب‌خوردگی و ضعف پس از زایمان و برای تسکین دردهای ناحیه قلب و کمر تجویز می‌شود.
نحوه مصرف:
معمولاً به صورت پودر شده، جویدنی و یا بلع استفاده می‌شود.