کتاب گلبانگ شریف سی قطعه برای تار و سه تار

استاد فرهنگ شریف، مولف کتاب گلبانگ شریف، زاده‌ی ۱۳۱۰ خورشیدی در آمل، از نوازندگان سرشناس و برجسته و صاحب سبک تار ایرانی است. فرهنگ شریف از چهار سالگی تحث تاثیر رفت و آمد بزرگان موسیقی خصوصا عبدالحسین خان شهنازی برادر حاج علی اکبر شهنازی به منزلشان، با موسیقی ایرانی آشنا شده و شروع به آموختن آن کرد. پدر فرهنگ شریف دکتر داروساز بود و با اهل هنر نیز معاشرت می‌کرد.

او تار را نزد استادان عبدالحسین شهنازی و مرتضی نی داوود آموخت، اما شیوه‌ی بدیع نوازندگی او چه از نظر تکنیکی و چه از نظر جمله‌پردازی و فصاحت و بلاغت ملودیک کاملا بی‌بدیل بوده و بیرون از سایه‌ی هنر استادان خود بالیده و او را در جرگه‌ی نوادر هنرمندان این مرز و بوم قرار داده است. در سن دوازده سالگی نخستین تکنوازی خود را که به صورت زنده از رادیو پخش می‌شد با موفقیت اجرا کرد و از آن پس در اغلب برنامه‌های گل‌ها خوانندگان را به عنوان تکنواز آواز، همراهی می‌کرد.

یکی از ممتازترین و دلنشین‌ترین سبک‌های نوازندگی تار متعلق به اوست. ابداعات او در تکنیک نوازندگی، از تار صدایی کاملا متفاوت به دست داده است که نزد بسیاری از صاحبان نظر زیباترین صدای تولید شده از این ساز است. او با قریحه‌ی بی‌مانندش، ملودی‌هایی بسیار لطیف و زیبا ساخته و با استفاده از ظرفیت‌های تار در صدادهی‌های متنوع، سکوت‌های سنجیده، آفرینش جملاتی فارغ التحصیل از قالب‌های ردیف، جواب‌های کوتاه و موثر، اجرای ماهرانه انواع کشش‌ها و مالش‌های طولی و عرضی متاثر از روش‌های ویولن‌نوازی ایرانی، تکیه بر خیال آزاد و قدرت ایجاد موقعیت‌های خلسه‌آور و آفرینش کوک‌های گوناگون اختصاصی مختصات سبک برجسته‌ی خود را ترسیم کرده است.

استاد فرهنگ شریف که دارای گواهینامه درجه یک هنری معادل دکترا است، چند سالی به آمریکا سفر کرد و در دانشگاه‌های معتبر آنجا نیز کرسی استادی داشت. او از سوی مرکز حفظ میراث فرهنگی شرق در دانشگاه موزه هنر لندن برای برگزاری کنسرت پژوهشی و همچنین تشکیل کارگاه تخصصی ساز تار دعوت شد. در این سفر علاوه بر اجرای کنسرت پژوهشی ویژگی‌های ساز تار را در پنج جلسه تشریح کرد. این کنسرت از سوی دانشجویان و علاقه‌مندان با استقبال فراوانی مواجه شد و کنسرت‌های متعدد دیگری از این دست را به دنبال داشت.

فرهنگ شریف در چند فستیوال بین المللی از جمله فستیوال موسیقی برلین توانسته است ساز تار را به خوبی به جهانیان بشناساند. و در سال ۱۹۷۱ نوای تار او در مجموعه‌ای که یونسکو فراهم کرده است در قالب یک صفحه‌ی موسیقی عرضه شد. از دیگر فعالیت‌های وی در این زمینه می‌توان به گردآوری سی قطعه برای تار و سه تار در کتاب گلبانگ شریف اشاره کرد.