آلبومِ “همه تو” پی‌آیندِ منطقی روند تاریخی موسیقی ایرانی در سالهای پس از انقلاب است. جریان شناسی موسیقی ایرانی بعد از یک دوره فترت تحولی عمیق و عجیب را در اواخر دهه‌ی شصت با انتشار آلبوم‌های بیداد و ترکمن و غیره نشان داد.
این آلبوم‌ها چه به لحاظ سبک نوازندگی و ترکیب سازها و چه جهانی که بازنمود می‌کردند تفاوتی ماهوی با اسلاف خویش داشتند. این مرحله‌ی تازه هم به شدت وابسته به سنت موسیقی ایرانی و هم در پی تصویرسازی نوینی از هستی موسیقی ایرانی بود و در آن می‌توان چفت‌شدگیِ سنت و تجدد را ملاحظه کرد: آلبوم بیداد و نوازندگی بیگجه‌خانی نمایی از این هم‌نشینی است.
آلبومِ “همه تو” گفتگو و غوطه و کنکاشی‌است در این مرحله‌ی درخشان موسیقی ایرانی. در حقیقت قطعه‌های این آلبوم دیالوگی‌است با جهانِ منشوریِ آن دوره. جوابِ آواز در غزل “هوایِ رویِ تو” عمیقا ردیفی‌است و به روشنی نشان می‌دهد که ساجدی تا چه پایه معتقد به برداشت از سرچشمه‌های اصیل است.
قطعه‌ی “آغوشِ قبا” و سازبندی دقیق و نوجوی آن به دنبال همان هدفی‌است که نوابغ موسیقی آن دوره دنبال می‌کردند.
آنچه در این آلبوم چشمگیر است وسواس دقیق در باب رنگ‌بندی‌سازها، ترکیب خوش‌ریختِ مایه‌ها و درون‌مایه‌ها و نواخت‌ها و انتخاب شایسته‌ی اشعار از جهان کلاسیکِ ادب فارسی‌است که همگی نشانگر درک عمیق ساجدی از جریان‌شناسی موسیقی ایرانی و بی‌شک نقطه‌ی درخشانی در سلوک موسیقایی اوست.
مسعود شیربچه
آبان ۱۴۰۳
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.